6 - Open sollicitatie

Uren! Een ontelbaar aantal uren heeft het me gekost om de boel te tweaken tot ik het gevoel had dat ik er niets meer aan kon verbeteren. Ik had minder lang nodig om het verhaal te schrijven dan om het een professionele inhoud te geven.​​

Hoe zou het verhaal op anderen overkomen? Het is vreemd wanneer je een boek leest dat je zelf hebt geschreven, er zitten uiteraard totaal geen verassingen in. Proeflezers moest ik dus vinden maar ja, dan merk je weer hoe complex een mens soms in elkaar steekt. Je schrijft een verhaal met als doel het in boekvorm te kunnen uitgeven zodat mensen het kunnen lezen en dan ga je met de hakken in het zand zodra je beseft dat je iemand het moet laten lezen! Het voelt alsof je jezelf naakt in het midden van de Meir in Antwerpen zet op een drukke zaterdagmiddag. Vijfentwintig jaar geleden zou ik dat an sich misschien nog spannend gevonden hebben maar nu niet!
Maar goed, wat moet dat moet, dus vrouwlief, een buurvrouw en nog een persoon als vrijwilliger gevonden om te proeflezen. Dat gaf enerzijds wat gemengde commentaren op de inhoud van het verhaal, maar anderzijds werden er ook nog enkele onvolmaaktheden en onjuistheden blootgelegd.
Terug aan de slag dus, commentaren verwerkt en dan is het moment daar, mijn manuscript is klaar om aan uitgeverijen aan te bieden maar ... hoe doe je dat?
Geen probleem, het motto was toen al ‘een dag niet ge-googled is een dag niet geleefd!’. Na het lezen van een aantal tips door al dan niet door zichzelf verklaarde specialisten begreep ik alvast dat je selectief te werk moet gaan. Ik dook in mijn boekenkast, op zoek naar die boeken die een blijvende indruk op me hadden nagelaten en die een genre representeerden waarvan ik vond dat mijn verhaal ook toe behoorde. Op de sites van de verschillende uitgeverijen bleek dat het aanbieden van een manuscript toch elke keer net ietsje anders moest aangepakt worden.  Het had er alles van weg dat mijn boek moest gaan solliciteren op een open vacature.